Πιες δυο γουλιές από το ποτό. Πάρε μία τζούρα από το τσιγάρο. Άραξε πίσω στην καρέκλα. Σταμάτα να θυμάσαι.. Σταμάτα να ακούς και σκέψου. Σκέψου που θα ήθελες να είσαι τώρα. Έλα μη τσιγκουνεύεσαι. Όνειρο είναι. Κάνε το σωστά. Προσδιόρισε τοποθεσία, εποχή, παρέα, ακόμα και φάτσες περαστικών. Και μουσική υπόκρουση. Συνέχισε. Πέρνα καλά. Τράβηξε το όσο πάει. Γύρνα στην πραγματικότητα μόνο για πιοτό, φαγητό ή έρωτα. Είναι ευτυχία να ονειρεύεσαι. Και αν περάσεις καλά εκεί, βάλε σκοπό να ξαναπάς. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Γιατί ωραία τα όνειρα αλλά όταν ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι ακόμα ονειρεύεσαι τότε πέτυχες. Τότε μπορείς να σβήσεις το όνειρο από τη λίστα.
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011
τζιν πάγο
Ήταν χειμώνας, έξω το χιόνι έπεφτε αργά φωτίζοντας το μαύρο σκηνικό και αυτός είχε χουχουλιάσει μπροστά στο τζάκι με κουβερτούλα και ουίσκι ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με παλιές αγάπες. Αλλά για να μην αυτοκτονήσει
Ήταν καλοκαίρι στο μπαρ, έπινε τζιν και ξεφύλλιζε στιγμές. Είχε πολλές σελίδες ξεχασμένες. Άλλες έγχρωμες και άλλες ασπρόμαυρες. Άλλες γεμάτες και άλλες σκισμένες. Με όλων των ειδών γραμματοσειρές. Άλλες στιγμές γραμμένες αυτούσιες και άλλες τροποποιημένες. Διαστρεβλωμένες. Οι ίδιες στιγμές. Μα δεν φταίει αυτός που έγραψε, ίσως φταίει αυτός που τις διάβαζε. Ίσως και αυτός που τις έζησε. Ίσως και ο μπάρμαν που έβαλε φέτα λεμόνι. Ξεφύλλισε πολλές σελίδες, σε κάποιες χαμογέλασε, σε άλλες κατσούφιασε, σε όλες έψαξε λάθη. Από ορθογραφικά, μέχρι συντακτικά και πίσω. Έγινε όντως έτσι; Μήπως εδώ ο συγγραφέας άλλαξε το στόρι ή πρόσθεσε σάλτσα για περισσότερο ντράμα; Γιατί επίτρεψέ μου να το ξέρω τα κάνουν κάτι τέτοια. Ντάξει μωρέ το φαντάζομαι. Αλλά το θέμα είναι άλλο. Αλλάζει η αλήθεια. Αλλιώς τη βλέπει ο καθένας. Πόσο μάλλον ο καλλιτέχνης. Το προσαρμόζουμε το στόρι για να πουλήσει. Ή για να μας αρέσει. Διάλεξε. Και πώς είναι καλύτερα να ξέρεις το στόρι; Ωραιοποιημένο ή ακριβώς όπως έγινε; Δραματοποιημένο η ακριβώς όπως έγινε; Όπως σ'αρέσει. Σαν το τζιν. Χωρίς λεμόνι. Και αν σου βάλει ο μπάρμαν κατά λάθος μια φέτα πιες το δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς η ξινίλα στο τέλος σου μένει μόνο στις τελευταίες δυο γουλιές.
Ήταν καλοκαίρι στο μπαρ, έπινε τζιν και ξεφύλλιζε στιγμές. Είχε πολλές σελίδες ξεχασμένες. Άλλες έγχρωμες και άλλες ασπρόμαυρες. Άλλες γεμάτες και άλλες σκισμένες. Με όλων των ειδών γραμματοσειρές. Άλλες στιγμές γραμμένες αυτούσιες και άλλες τροποποιημένες. Διαστρεβλωμένες. Οι ίδιες στιγμές. Μα δεν φταίει αυτός που έγραψε, ίσως φταίει αυτός που τις διάβαζε. Ίσως και αυτός που τις έζησε. Ίσως και ο μπάρμαν που έβαλε φέτα λεμόνι. Ξεφύλλισε πολλές σελίδες, σε κάποιες χαμογέλασε, σε άλλες κατσούφιασε, σε όλες έψαξε λάθη. Από ορθογραφικά, μέχρι συντακτικά και πίσω. Έγινε όντως έτσι; Μήπως εδώ ο συγγραφέας άλλαξε το στόρι ή πρόσθεσε σάλτσα για περισσότερο ντράμα; Γιατί επίτρεψέ μου να το ξέρω τα κάνουν κάτι τέτοια. Ντάξει μωρέ το φαντάζομαι. Αλλά το θέμα είναι άλλο. Αλλάζει η αλήθεια. Αλλιώς τη βλέπει ο καθένας. Πόσο μάλλον ο καλλιτέχνης. Το προσαρμόζουμε το στόρι για να πουλήσει. Ή για να μας αρέσει. Διάλεξε. Και πώς είναι καλύτερα να ξέρεις το στόρι; Ωραιοποιημένο ή ακριβώς όπως έγινε; Δραματοποιημένο η ακριβώς όπως έγινε; Όπως σ'αρέσει. Σαν το τζιν. Χωρίς λεμόνι. Και αν σου βάλει ο μπάρμαν κατά λάθος μια φέτα πιες το δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς η ξινίλα στο τέλος σου μένει μόνο στις τελευταίες δυο γουλιές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)