Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

σαν το μωρό το παιδί

Ο σκύλος φέρεται όπως τον μάθεις. Αν από μικρό δεν τον αφήνεις να θρονιάζεται στον καναπέ λάικ α σερ δεν θα το κάνει ποτέ. Τουλάχιστον όσο είσαι μπροστά.
Το μωρό τρώει και κοιμάται όπως το μάθεις. Αν το μάθεις να κοιμάται κάθε βράδυ στις δέκα, αυτό θα γίνεται καθημερινά εκτός και αν κάποια μέρα έχει ντέρτια και κοιμηθεί λίγο αργότερα.
Ο μπρόουσερ βγάζει πρώτες επιλογές αυτές που του έμαθες ότι σου αρέσουν. Αν μπαίνεις δέκα φορές τη μέρα στο γιουπορν και μία στο γιουτιομπ όταν γράψεις γιου το γιουπορν θα βγάλει πρώτα (ένας φίλος, όχι εγώ). Το έντερο φέρεται όπως το μάθεις. Αν κάθε πρωί λύνεις ένα σταυρόλεξο συνηθίζει και θέλει πνευματική άσκηση εκείνη την ώρα.

Έτσι και ο άνθρωπος. Αν τον έχεις μάθει να του φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο που αποδέχεται ευχάριστα και ξαφνικά αλλάξεις δεν θα του αρέσει. Και δεν θα εξετάσει τον λόγο που άλλαξες συμπεριφορά. Εστιάζει στο ότι άλλαξες. Γιατί έτσι τον είχες μάθει. Όταν σου ζητάει σοκολάτα να του παίρνεις σοκολάτα. Όταν σου ζητάει να τον πάρεις αγκαλιά γιατί κουράστηκε να περπατάει να τον παίρνεις αγκαλιά. Όταν σου ζητάει μπιφτέκια γιατί δεν του αρέσουν τα φασολάκια να του κάνεις μπιφτέκια. Όταν σου ζητάει κακάο γιατί το σκέτο γάλα δεν μπορεί να το πιει να του παίρνεις κακάο. Όταν σου ζητάει παιχνίδι να παίζεις. Και αν δεν του κάνεις τα χατίρια αγαπάει περισσότερο τη γιαγιά.

Εμ τι; Παιδιά είμαστε;

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

λεκές

Σκέψου να γυρνάς σπίτι κατάκοπος και πεινασμένος από (δεν θα πω δουλειά γιατί είναι πολύ προφανές) δυο καφέδες. Δηλαδή έχει κάνει μια τρύπα να το στομάχι και έχει κολλήσει στην πλάτη. Πας στην κουζίνα και τι να δεις; Παστίτσιο, μουσακά, κοκκινιστό και βάλεέναεσύδενμουέρχεται. Ας είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το ακατόρθωτο σαν να λέμε. Τι θα φας; Πρέπει να φας κάτι και δεν μπορείς να διαλέξεις. Ενώ αν είχες μόνο ένα από τα τέσσερα ή ακόμα ακόμα φασολάκια, αυτά θα έτρωγες και θα τα φχαριστιόσουν κιόλας. Με ψωμάκι κιόλας και φέτα μην λες κουβέντα, μια χαρά. Στην Αφρική τα παιδάκια δεν έχουν να φάνε που θα έλεγε και η μάνα. Στην κατοχή έτρωγαν μπομπότα και ου το καθεξής.
Σκέψου να πηγαίνεις σε ένα mall, να δοκιμάζεις από εδώ,να δοκιμάζεις από εκεί, είσαι και αγαθός σε πείθουν οι πωλήτριες ότι όλα σου ταιριάζουν και καταλήγεις σε τρία μπλουζάκια. Ποιο θα πάρεις; Ποιο θα φορέσω περισσότερο; Ποιο ταιριάζει πιο πολύ με το πορτοκαλί μου παντελόνι; Ποιο με αδυνατίζει; Ποιο με ψηλώνει; Ποιο σιδερώνεται μόνο του; Θα πέσει και άλλο ο βασικός μισθός; Εμείς στα χρόνια μας δεν είχαμε τέτοια, φορούσαμε του μεγαλύτερου αδερφού που θα έλεγε και ο μπαμπάς. Στην κατοχή έτρωγαν μπομπότα και ου το καθεξής.Ενώ αυτοί που τους ψωνίζει η μάνα τους είναι απελευθερωμένοι από τέτοια προβλήματα. Γιατί περί τέτοιων πρόκειται. Τέτοιοι και τέτοια είναι. 
Οπότε που καταλήγουμε; Πουθενά. Απλά βγάλε το καινούριο μπλουζάκι όταν είναι να φας μη το λερώσεις.  

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

γέμισ'τα

Ξυπνάς με στόμα στεγνό, η μέση σου πονάει, το ρολόι πεταμένο κάτω ανάμεσα στα ρούχα και το κινητό ανάμεσα στα σκεπάσματα. Σηκώνεσαι παραπατώντας, ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και γεμίζεις μια κούπα με καφέ. Κάθεσαι στον υπολογιστή και ενημερώνεσαι για τα νέα της ημέρας που κατά το ήμισυ έχει περάσει. Γεμίζεις τα πνευμόνια σου με το πρώτο τσιγάρο που έρχεται να επαναφέρει τη θολούρα που πήγε να διαλυθεί. Ακούς την αγαπημένη σου εκπομπή στο ράδιο, σκας και το πρώτο χαμόγελο στην οθόνη του λάπτοπ. Γεμίζεις το πρωινό με λίγη δουλίτσα. Δεν σε γεμίζει. Πηγαίνεις στο μπακάλικο. Της γειτονιάς. Ξέρεις ποιο. Ψωνίζεις και γυρίζεις να μαγειρέψεις. Αφού σου αρέσει. Κάνεις γεμιστά. Με ρύζι. Μόνο. Τα άλλα, τα ακατανόμαστα είναι άλλο φαΐ.Ακούς τα τραγούδια που σου αρέσουν. Κάνεις ένα ντουζ και ετοιμάζεσαι να φας. Τρως και βγαίνεις για καφέ μπας και γεμίσει λίγο η μέρα. Συναντάς ωραίους τύπους. Ωραίους καφέδες. Συζητάτε. Γυρίζεις σπίτι. Δεν σου αρέσει τίποτα. Το σπίτι, το λαπτοπ, ο καναπές, η πόλη, τίποτα. Μόνο το κρεβάτι. Και τα γεμιστά. Βάζεις ότι πιο ασιδέρωτο έχεις και βγαίνεις για ποτό. Κουβεντιάζεις. Γεμίζεις πάλι λόγια, θεωρίες, ιδέες. Γεμίζεις αισιοδοξία τους άλλους, κατήφεια τον εαυτό σου. Φλερτάρεις να γεμίσεις αυτοπεποίθηση τον εαυτούλη σου. Πίνεις για να γεμίσεις περισσότερη. Συζητάς, γεμίζεις απόψεις, από όλες τις όψεις. Πας στο μπαρμαν και του λες γέμισ'το ξανά και ξανά. Ξάφνου όλοι φεύγουν, μένεις μόνος, κρεμιέσαι από κάπου να μείνεις λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα να γεμίσεις με κάτι το μυαλό. Με κάτι άλλο. Πέρασε η ώρα. Γυρίζεις σπίτι. Τα πετάς όλα, ανοίγεις μια μπύρα, στρίβεις ένα τσιγάρο και ακούς το τραγούδι. Γεμάτη μέρα και σήμερα. Ξαπλώνεις παίρνεις το μαξιλάρι να γεμίσει την αγκαλιά σου. Κάνεις ζαπινγκ. Εκπομπή με αναγραμματισμό. Ε Σ Α Μ Τ Ι Γ

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

παστίτσιο

Σαν να έχεις παστίτσιο. Ένα πολύ καλό  ταψί παστίτσιο κάθε μέρα. Πολύ καλό παστίτσιο, όχι ταψί. Φόκους. Κάποια μέρα θα το σιχαθείς. Αν δεν σου αρέσει πολύ το παστίτσιο φίλε αναγνώστη μπορείς να βάλεις στο παράδειγμα ότι θέλεις. Εντάξει υποθετικά μιλάμε αποφάσισε δεν θα το φας κιόλας. Έκανε κάτι κακό το παστίτσιο; Όχι. Δηλαδή τι κακό θα μπορούσε να κάνει καθώς στεκόταν αχνιστό στην κουζίνα περιμένοντας το πιρούνι σου να πάρει την πρώτη μπουκιά και να καείς λόγω της λαιμαργίας σου; Σιγά που δεν θα τσιμπούσες μια-δυο μπουκιές πριν σερβίρεις. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η μέρα που θα βαρεθείς το παστίτσιο και όσο και αν πεινάς και αυτό είναι εκεί και θα σε περιμένει θα φας κάτι άλλο. Ακόμα και φακές. Φακ γιες. Θα αναρωτηθεί το παστίτσιο και απαντήσεις δεν θα βρει. Θα αναρωτιέται τι έκανε και δεν το τρως πια. Και απάντηση δεν θα βρίσκει. Γιατί δεν έκανε τίποτα. Τίποτα. Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. Η μπεσαμέλ,ο κιμάς, τα μακαρόνια, η τριμμένη φρυγανιά από πάνω όλα όπως έπρεπε. Αλλά ήταν έτσι συνέχεια. Ένα πολύ νόστιμο παστίτσιο πάντα έτοιμο και διαθέσιμο προς βρώση. Χου γουόντς δατ ιν δε φιρστ πλεϊς;