Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

tres

Ήταν τρεις φίλοι, ο Άρης, ο Πάρης, ο Χάρης και ο Κώστας ο Ξεδοντιάρης. Ήταν σαν τους τρεις σωματοφύλακες, τέσσερις.
Εκτός από το προφανές είχαν και άλλο ένα κοινό σημείο. Το ''άρης" μέσα στα ονόματά τους.
Ωραίο παρεάκι, πολύ γέλιο τα παιδιά. Πήγαινα και γω καμιά φορά μαζί τους σαν μπροστάρης που δεν ήμουν στον χαβαλέ. Καθόμασταν με τις ώρες γύρω από ένα τραπέζι αγκαλιά με τις καλές μας και λέγαμε, λέγαμε. Και όποτε τελείωναν οι καλές μας οι μπύρες παραγγέλναμε άλλες. Πολύ πείρα. Δεν είχαμε αλλά μας άρεσε να το παίζουμε ότι έχουμε. Αραχτοί μισο-μεθυσμένοι με το τσιγάρο στο στόμα και τη βλακεία κάτω από τη γλώσσα.
Τα είχαμε βρει. Μεταξύ μας γιατί με τους εαυτούς μας δεν δούλευε κανείς μας. Για αυτό και τόσο καθισιό και μπύρα. Φωνάζαμε και τις άλλες στην παρέα και γινόταν χαμός. Γέλια, φωνές, χαρές μέχρι και που χορεύαμε. Ήταν ωραίες, οι ρακές. Μετά όπως ήταν αναμενόμενο μέναμε μόνοι μας και φεύγαμε. Τραβιόμασταν από δω και από κει ώσπου καταλήγαμε ρομαντικά σε παγκάκι ο καθένας με τη δικιά του. Μπύρα;