Σκέψου να γυρνάς σπίτι κατάκοπος και πεινασμένος από (δεν θα πω δουλειά γιατί είναι πολύ προφανές) δυο καφέδες. Δηλαδή έχει κάνει μια τρύπα να το στομάχι και έχει κολλήσει στην πλάτη. Πας στην κουζίνα και τι να δεις; Παστίτσιο, μουσακά, κοκκινιστό και βάλεέναεσύδενμουέρχεται. Ας είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το ακατόρθωτο σαν να λέμε. Τι θα φας; Πρέπει να φας κάτι και δεν μπορείς να διαλέξεις. Ενώ αν είχες μόνο ένα από τα τέσσερα ή ακόμα ακόμα φασολάκια, αυτά θα έτρωγες και θα τα φχαριστιόσουν κιόλας. Με ψωμάκι κιόλας και φέτα μην λες κουβέντα, μια χαρά. Στην Αφρική τα παιδάκια δεν έχουν να φάνε που θα έλεγε και η μάνα. Στην κατοχή έτρωγαν μπομπότα και ου το καθεξής.
Σκέψου να πηγαίνεις σε ένα mall, να δοκιμάζεις από εδώ,να δοκιμάζεις από εκεί, είσαι και αγαθός σε πείθουν οι πωλήτριες ότι όλα σου ταιριάζουν και καταλήγεις σε τρία μπλουζάκια. Ποιο θα πάρεις; Ποιο θα φορέσω περισσότερο; Ποιο ταιριάζει πιο πολύ με το πορτοκαλί μου παντελόνι; Ποιο με αδυνατίζει; Ποιο με ψηλώνει; Ποιο σιδερώνεται μόνο του; Θα πέσει και άλλο ο βασικός μισθός; Εμείς στα χρόνια μας δεν είχαμε τέτοια, φορούσαμε του μεγαλύτερου αδερφού που θα έλεγε και ο μπαμπάς. Στην κατοχή έτρωγαν μπομπότα και ου το καθεξής.Ενώ αυτοί που τους ψωνίζει η μάνα τους είναι απελευθερωμένοι από τέτοια προβλήματα. Γιατί περί τέτοιων πρόκειται. Τέτοιοι και τέτοια είναι.
Οπότε που καταλήγουμε; Πουθενά. Απλά βγάλε το καινούριο μπλουζάκι όταν είναι να φας μη το λερώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου